Less is more.

Welcome to my site. This 2013, I'll try to blog more and live more. Hope you'll enjoy my posts! :)

Sunday, May 23, 2010

Pasukan na naman

Ilang linggo na lang ang natitira bago magpasukan. Grabe. Talaga nga namang napakabilis na ng panahon ngayon. Parang kailan lang e gradeschool ka pa lang. Wala ka pa sa tamang pagiisip mo. Tapos, makalipas ang ilang taon (na talaga namang napakabilis kung lumipas) e hayskul ka na, kung kailan unti-unting namumulat ang mga mata mo sa tunay na itsura ng mundo. Tapos, pagmulat mo nung isang araw e papasok ka nang magisa upang suungin ang mga taong gugulin mo sa kolehiyo.

Parang kailan lang. Hai. Nakakamiss. Madami akong namimiss sa mga ritwal na ginagawa natin noon bago magpasukan. Alam kong napagdaanan mo din ito. Lahat naman siguro ng mga naging estudyante e naranasan ito. Hindi nga lang parepareho ang naranasan ng lahat. Natatandaan mo ba yung mga araw na umiiyak ka pa kapag hindi nabili ang gustong mong pencil case? E yung mga oras na sumisimple ka sa magulang mo na kunwari'y tumitingin ka sa isang bagay sa loob ng book store at tila ba may ipinapahiwatig ka sa magulang mo na "Ma, Pa, kailangan ko ito." (Sinasabi mo ito gamit ang pagkilos at paggalaw mo. Iniisip mo ito kahit hindi mo naman talaga ito kailangan). Yung mga sandaling parang laro lang sa atin ang pagpupulot ng magandang pencil case (yung tipong dalawang palapag ang yari), makukulay na nowtbuk, matutulis na lapis, mga ereyser na hugis ulo ng mga hayop at kung ano ano pa. Alam kong naiintindihan mo ako. Alam kong alam mo din ito. At higit na alam kong naranasan mo ito. Pero, alam nating lahat na hindi na ito mauulit.

Mabilis nga masyado ang panahon. Sadyang mapaglaro ang oras. Parang kailan lang e nagsasaya tayo sapagkat tapos na ang mga eksams. Parang kahapon lang e ramdam na ramdam natin ang init ng araw. Mabilis lang ba talaga ang oras o baka naman ay masyado lang akong nagbabalik sa aking/ating nakaraan?

O. Natapos na naman ang isang gabing pagsusulat. Baka bukas o makalawa e babangitin ko na ang mga katagang "Pasukan na naman?!"

Monday, May 17, 2010

Sa likod ng mga telon



Sa likod ng mga telon...

Sa dinami dami na ng mga palabas, mula sa dula hanggang sa mga konsyerto, ay tila ba may napapansin akong lagi nating nakakaligtaan. Mga taong naghirap, nagsumikap, nagalay ng kanilang oras, nagsakripisyo at nagpuyat para lamang makapagbigay ng isang magandang palabas. Sila ang mga tong natatakpan ng kasikatan ng mga stars. Mga taong di na bibigyan ng halaga ng mga manunuod dahil nabulag sila sa kung sino ang nakikita nila sa harapan. Sila ang mga nilalang sa likod ng mga telon.

Noong nakaraang sabado, May 15, 2010, ay nanuod ako at ang aking ina ng konsyerto ni Vice ganda, isang komedyante na kilala dito sa ating bansa. Namangha ako sa galing niyang magpatawa ng tao. At mas lalo akong namangha sapagkat napuno niya ang Araneta Coliseum. Di hamak na nakagawa na nga siya ng kanyang sariling pangalan sa industryang kanyang pinasukan. Pero paano ang ilan? Paano ang iba? Paano sila? Hindi rin ba sila makatatanggap ng pagpunyagi at papuri sa mga taong nanuod sa kanya?

Alam ko ang pakiramdam ng ganito.Kalimitan nung ako ay nasa hayskul pa lamang ay sanay na akong maging tauhan ng mga sinasabi nating stars na gumaganap sa entablado. Simula sa pagiging props coordinator hanggang sa piliin akong maging direktor ng mga nakatataas sa akin ay nagawa ko na. Lahat yan ay napagdaanan ko na at masasabi kong hindi madali ang ginagawa nila/ko kapag may mga okasyong kailangang magpakitang gilas sa ibang tao. Pero ang kinaibahan lamang ng aking naranasan sa mga taong nasa likod ng mga telon sa isang engrandeng palabas e nakakakuha ako ng papuri na higit sa papuring natatanggap ng iba. Pero, sa totoo lang e hindi ko pa alam kung talaga bang hindi nabibigyan ng karampatang puri ang mga taong aking tinutukoy. Kaya naman masasabi kong walang kredibilidad ang mga sinsabi ko.

Ang akin lang naman, base sa aking nakikita e para bang may kulang. Parang hindi balanse ang pagtingin ng ilan sa atin sa mga stars at ng mga tauhan nito. Oo, masasabi kong may pagkakaiba ang mundong kanilang ginagalawan. Magkaiba sila ng daan na tinatahak. Pero sa huli ay sa iisang lugar lamang ang kanilang kailangang datnan... at yun ay ang makagawa ng magandang produksyon. Pero ang masakit e hindi lahat ay nakakakuwa nga ng papuri. Maaring lahat ay nakakukuwa ng parangal pero hindi ang papuri.

Kaya ko ito ginawa at sinulat ay para puriin ang mga taong naghirap ng husto pero nasapawan ang kanilang hirap ng mga gumaganap sa entablado. Ako'y humaganga sa inyo dahil sa dedikasyong meron kayo upang makagawa ng isang mahusay at magandang palabas. Kung hinangaan ko si Vice Ganda (o kung sino mang stars diyan) ay mas lalo ko kayong hinagangaan dahil alam ko sa sarili ko na hindi biro ang ginagawa niyo para sa mga artistang gumaganap. Marahil hindi nga sapat ang papuri na inyong tinatanggap pero sa kabila nito, ako mismo ang magsasabing hindi sa papuri nababatay kung gaano kagaling ang inyong ginawa kundi sa kung anong dinala at dinulot nito sa inyong palabas. Hindi man namin makita ng personal kung pano niyo ito ginagawa ay sapat na ang isang maganda at mahusay na pagtatanghal upang sabihin na "Kayo ang tunay na stars sa gabing ito!"

Saturday, May 15, 2010

40 php


Naranasan mo na ba ang manakawan? maganchohan? makupitan? matsansingan? manakawan ng halik? ma-snatchan? ma-holdap? ma-kidnap?

Pwes, ako hindi pa. At hindi ko nanaising mangyari sa akin itong mga ito. (except lang sa manakawan ng halik? JOKE! HAHA)

Itong summer e dapat magklaklase ako sa aming unibersidad. Pero dahil sa mga kamalian ng taong nagencode ng timeslot ng ctws2 sa crs e pinakancel ko at nagfile ako/kami ng refund. 2,912.50 php ang aking binayad noon para makapasok sa cwts 2 na kulang ko. Hindi madali ang pagpapaenroll sa aming unibersidad. at sa tingin ko e hindi lang ako ang nagsasabi nito. Katakot takot na pila, matinding init ng araw, matinding init ng ulo ng mga kausap mo sa likod ng mga salamin o windows ang pagdadaanan mo bago ka makapasok sa IISANG klase. Ganyan kami sa UP. PAHIRAPAN ANG PAGENROLL!

Anyway. Bakit ko ba nasama ang school ko dito? Ay tama! kung mamatandaan ko pala e nag demand kami for a refund. Hindi madali ang pagsumite ng mga papeles para sa refund na ito.. Dito mo mararanasan na ibabato ka ng taong kausap mo sa ibang tao at yung taong pupuntahan mo e ibabato ka din sa taong unang kinalagyan mo. Matinding paglalakad ang kailangan bago makakuwa ng kakapirasong papel. At isang buwan din ang gugulin mo sa paghihintay sa isang papel na ang tawag ay tseke (check).

Pero bakit parang feeling ko ay ninakawa ako? Ganito kasi yun. Sa almost 3k kong binayad para sa isang klaseng hindi ko naman alam na hindi ko pala pwedeng kunin at hindi ko rin naman pagkakamali ang pagkuwa ko rito (at ipinahiwatig din ito ng kausap ko sa registrar) ay ang makukuwa ko lang eh (see title above). OO! yan lang ang makukuha ko! Hindi ko alam kung bakit. natanong ko tuloy kung anong pangdededuct ang ginagawa nila sa kanilang computation. Kung malintikan ka nga naman talaga. Saka, in the first place e hindi ko naman kasalanan ang lahat pero bakit ganito ang kahihinatnan ko sa dulo. Siguro ang kasalanan ko lang e nagpalinlang ako agad sa crs at hindi mana lang ako nagtaka kung bakit may cwts2 sa crs. tamang asar lang talaga!

Sa atin diyan.. wag tayong magpapalinlang agad agad. sa mga bagay bagay na nakikita natin.. mahirap na baka magdusa din tayo sa huli.

itsbeenawhile

Parang ang tagal na since nakapagblog ako dito sa blogspot. Sa dinamidami ba naman ng mga SNS sa internet e mahirap ng i-update ang mga ito ng sabay sabay.. Kulang ang tatlong oras para makapag-catch up ka sa mga kaibigan mo at kakilala mo. Kaya ito ako ngayon, medyo nakakaligtaan na ang paggamit ng blogspot which reminds me also of one of my plans this 2010 and that is to write AT LEAST 200 blogs this year. idky but i feel like writing 200 blogs (sensible or not) this year. and i think this one im writing right now would/shall count.

so? how's life? ito, different wesley... i think? trying to change. for the better. well, words cant explain the things/feelings im going thru this past few months. i am not saying that im having a drastic change from who i am before to who i am right now. ako pa naman din si wesley. Same old wesley that you first saw and heard here on blog spot... only better.

im tyring to control myself now. tyring to hold back the things that i think will not be of great help. trying also to increase my capacity to understand things, people and events. bakit ganito.. bakit ganyan... bottomline... leaving the past behind and unwrapping the new me. it feels great when you are on this stage. alam kong hindi ako maiintindihan ng mga tao sa paligid ko. (and that is actually what i am anticipating as of now).. but i know, they, too, will understand the "change" within me.

why am i doing this (telling you that i am changing)? Well, itsbeenawhile since i last updated my blog... kung baga this will serve as my notice so you will not be shocked when i write blogs that is not so wesley.. well. ako pa din naman ito. drinadramahan ko lang ang pagsulat. :D pero kidding aside, i am looking forward for this change. for this new blog spot and for the me... this is not only for the betterment of me but for the welfare of our nation. cliche? no... may pagkatotoo yan.

blogging essential stuff soon.

on the second thought? Alam mo ba kung kailan ka dapat mag change? just asking kasi baka masyado akong madrama sa mga pinagsasabi ko? :D HAHA